donderdag 22 oktober 2009

Terugblik

Met pijn in m'n hart heb ik m'n Bulls weer in moeten leveren. Ofja, mijn Bulls. M'n geleende Bulls. Een mountainbike waar ik met ontzettend veel plezier op gereden heb. Niet om te spammen, maar dat ding reed verdomd lekker. Ik ga 'm missen. Van Schoorl tot Oosterbeek, van Alpentour tot Sankt Wendel: ik heb me wel vermaakt dit jaar. M'n beste mountainbikejaar tot nu toe.

Tot 2008 won ik geen enkele koers. Hier en daar pikte ik een podiumplekkie mee, veelal vanwege een dun bezaaide leeftijdscategorie (onder 23) of een matig deelnemersveld (noem het WK Bier-Bike-Bier in 2006, brons). Dit jaar lukte het onverwachts wel. Drie keer mocht ik me daardoor Nederlands Kampioen noemen, ik won eindelijk een keer een funklasse wedstrijdje, won een estafetterace met Tibor en m'n mooiste was toch wel de laatste, de middenafstand van de marathon in Sankt Wendel. Okay, allemaal niet de zwaarst bezette wedstrijden, maar dat winnen is toch wel lekker. Vreesde ik in de winter van 2008 nog een beetje voor mijn motivatie, die is nu helemaal terug. 2010 wordt weer een licentiejaar. Het NK Marathon bij de amateurs met rood omcirkeld.

Nou had ik voor deze blog een a4tje volgetikt met memoires over het afgelopen seizoen. Ik was er niet tevreden over, heb besloten ze niet te publiceren en het ook niet over te doen. Wie ze toch wil lezen, stuur een e-mailtje. De rest mag het doen met een korte terugblik middels een paar foto's met onderschrift.


Goede Vrijdag van 2009 was geen goede vrijdag voor ondergetekende. Tijdens de marathontraining in Schoorl verkeek ik me op de zwaarte van het parcours. Overigens wel 5 keer mogen genieten van een van de mooiste uitzichten ooit tijdens een wedstrijd. En dat in Nederland. Wist niet dat de Duinen en de Noordzee zo mooi waren.



M'n tweede wegkoers ooit en m'n eerste Nederlandse titel. Het NK op de weg in Zundert op m'n ongepoetste, gescheurde DeBoni van meer dan tien jaar oud en met een waarde van 250 euro (niet op de foto).



Start van de Alpentour, een vierdaagse in Oostenrijk. In één woord: schitterend. Van de skihelling op de achtergrond mochten we elke dag voordat we over de finish kwamen afglibberen. Niet zo makkelijk als het eruit ziet.



Finish van de Raid Hautes Fagnes na een lekkere inzinking op veertig kilometer van de meet. Teveel technische paden kosten me nog steeds te veel energie.




Het bier van de vorige avond eruitkwijlend richting de zege in de funklasse in Groesbeek. Had vanwege een dagje volleybalfeesten op zaterdag niet al te beste benen, maar had het geluk dat het rondje eindigde met een paar voor mij bekende klimmetjes.




Tijdens de 150 minuten race van Oosterbeek op weg naar Tibor. Eerste keer dat ik 'm in een koers voorbij reed. Onderweg nog genoten van zijn poging een blessure te veinzen door naarmate ik dichterbij kwam steeds vaker theatraal over zijn knie te gaan wrijven.




Een van de weinige foto's van het NSK, in juli. Als licentieloze in de kopgroep met twee licentierijders. Ik kon lachen richting supporterende familie, want reed een van m'n lekkerste wedstrijden van het jaar.




Theater na 155 kilometer bikkelen in de Alpen. De biker linksachter doet er nog een schepje bovenop. Voor het eerst dat ik last had van de hitte. Of was het misschien toch de afstand. Of een combinatie. Wel een aanrader, die Montafon M3. De eerste 90km is het biken zoals mountainbiken bedoeld is. Alleen moet dan het zwaarste nog beginnen.




Estafetteracen met Tibor in Eppstein. Mountainbiken als teamsport klinkt ideaal en dat is het in mijn ogen ook. Volgend jaar zeker voor herhaling vatbaar en er wordt al nagedacht over een 24 uurs race, als duo.

vrijdag 16 oktober 2009

Grijs

Twee keer deze week zag ik het voorbij komen. Coaches die het hebben over de 'kleuren' zwart, wit en wat daartussenin ligt: grijs. Eerst zag ik het op internet in een documentaire van Smeets over vader en zoon Selinger (hier aangekondigd door de maker). Gisteren zag ik het toevallig langskomen in het sportjournaal. Maradona had het erover in zijn persconferentie na de door het oog van de naald-WK-plaatsing van zijn Argentinië. Mooi trouwens die vreugde uitbarsting van hem een paar dagen eerder. Als een pinguin over het ijs, schoof pluisje over het gras. Iedereen in zijn positie had hetzelfde gedaan, want bij mislukking had Diego (misschien wel letterlijk) geen leven meer gehad in Argentinie. Die had heel snel moeten emigreren.


Maar goed, over de trainer Maradona wil ik het niet hebben. Wel over zwart, wit en grijs en die twee andere trainers. Arie en Avital Selinger. Van het volleybal. Wil je er alles over weten, (tip) kijk de docu van Smeets. Samengevat: de twee Selingers zijn mannen van volledige toewijding. Voor hun is dat het volleybalspel. Die mannen kennen, zo zeggen ze ook letterlijk, geen grijs. Of je gaat er - net als hun - voor de volle honderd procent voor, of je gaat er niet voor. Ja of nee. Wit of zwart. Punt. Geen discussie mogelijk. Arie zette het Bankras-model op. Zoon doet dat nu voor een deel na. Principe: huur een sporthal, ga daar fulltime volleyballen en niets anders dan volleyballen. Het heeft Nederland uiteindelijk een gouden volleybalmedaille opgeleverd. Zonder de Selingers overigens, maar dat is een ander verhaal. Ze willen er niks over kwijt.


Die gouden Olympische medaille. Ik herinner het me nog goed. 1996. Ik heb er die avond niks van gezien. Wel gehoord. Op vakantie met familie en vrienden lagen we met twee kleine, gehuurde plezierjachten in Lemmer (we hadden iemand bij die leek op Rintje Ritsma, vandaar dat ik het nog weet) . Ik was twaalf, m'n twee broers al wat ouder en die gingen uit. Ik luste toentertijd alleen maar ranja en was totaal niet jaloers. Nee, want ik kon mooi het volleybal luisteren op de radio. De hele avond heb ik met één oor zo'n beetje in de kleine speakers van die boot gezeten. Nederland klopte in een op de radio zelfs bloedstollende wedstrijd Italië en ik kon niet wachten om het heugelijke nieuws aan m'n braaf op tijd van de kroeg terugkerende broers te vertellen. Bleek dat het voor hun geen nieuws meer was. Ze hadden het al gezíen notabene, op de televisie in de kroeg. En of ik jaloers was.

Terug naar de Selingers. Smeets heeft het er al over: geen middenweg kennen en dan allebei coach zijn (geweest) in Nederland. Het land van compromissen. Het land dat grijzer is dan grijs. Het land dat niet echt een topsportcultuur heeft. Wat overigens niet wil zeggen dat Nederland geen topsporters heeft. Nee, maar topsporter zijn in Nederland is volgens mij vooral uitleggen waarom je zoveel traint en nergens anders tijd voor hebt. En dan verbaasde blikken krijgen. Honderd procent toewijding, zowel van coaches als van sporters, ik vind het zo ontzettend knap. Gewoon 24/7 gaan, met slechts een doel voor ogen: beter en uiteindelijk de beste worden.

Ik zou het niet kunnen. Qua dat betreft woon ik precies in het juiste land. Ik ben van het compromis, ben nog net niet geboren met grijze haren. Kan niet kiezen, vind het moeilijk iets te laten. Nee, ik wil het het liefst allemaal. In één weekend ook, als het kan. Teamsport, individuele sport. Wedstrijden, trainen en training geven. Sport kijken op televisie en langs de zijlijn, erover schrijven. Erover ouwehoeren met een biertje, niet te vergeten. Nee, honderd procent 'commitment' aan een doel , zoals Selinger het zo mooi zegt, het zal er bij mij nooit inzitten. Komt vooral ook omdat ik het sporttalent niet heb. Mag er wel graag over fantaseren, overigens. En van dromen.

donderdag 8 oktober 2009

Thomas


Het wielerseizoen is bijna voorbij. Toch nog wat belangrijke gebeurtenissen de afgelopen weken. Gesink verspeelde jammergenoeg zijn podiumplek in de Vuelta en er is een nieuwe wereldkampioen. Verbazingwekkend hoe Cadel Evans, de man die nooit aanviel en nooit een eendagswedstrijd won, dat ineens wel deed. Johny Hoogerland de beste Nederlander in koers. Eerlijk: voor de Ronde van Spanje had ik nog nooit van 'm gehoord. Die gast schijnt van nature bloedwaardes te hebben waar andere renners een aantal kuurtjes voor nodig hebben.

Zoals onze grote vriend Thomas Dekker. Zijn B-staal was, in tegenstelling tot een paar andere, ook positief. Eerst ontkennen, daarna als het bewijs sluitend is toch maar toegeven. Lekker jongen. Niet erg goed voor je geloofwaardigheid, als je het mij vraagt. Heel veel wil ik er niet over kwijt. Ontwijk het onderwerp liever. Vel je oordeel zelf in de twee interviews die hij gaf bij Studio Sport en Holland Sport. Mijn favoriete stukje zit aan het eind van het interview met Wilfried. Over het topje van de ijsberg en dezelfde vraag over een half jaar. Tja, opnieuw liegen is niet makkelijk, hè Thomas.