woensdag 9 september 2009

Zondag


Het amateurvoetbal is weer begonnen. Vanaf afgelopen weekend ben ik weer op zondagmiddag, als op de radio NOS Langs de Lijn begint met deze heerlijke tune, op weg naar voetbalvelden in kleine dorpen voor een wedstrijdverslag voor De Gelderlander. Dorpen waar iemand met een donker uiterlijk steevast 'Ali' of 'Mo' genoemd wordt en iemand met een moeilijk uitspreekbare naam 'Toei'. Dorpen waar de voetbalkantines de sfeer ademen van de jaren zeventig en de opstellingen over het veld schallen door oude, grote en krakende luidsprekers, voorafgegaan door het door het plaatselijke mannenkoor ingezongen clublied. Voor een paar euro mag je het sportpark op - pers mag zo doorlopen - en aan de zijlijn worden lootjes verkocht waarmee je een door de plaatselijke super ter beschikking gesteld levensmiddelenpakket kunt winnen. Topvoetbal zie ik aan die zijlijn weinig, maar ondanks dat verveel ik me bijna nooit.

Soms zie ik een vijfdeklasse-voetballer á la Pierre van Hooydonk drie prachtige vrije trappen binnenschieten (iets dat overigens te maken kan hebben met de kwaliteiten van de keeper van de tegenstander). Soms zie ik zelfs een omhaal binnen vallen. Een enkele keer zie ik een moeilijke terugspeelbal via de keeper in het doel verdwijnen. Regelmatig zie ik voetballers die doen alsof ze het meeste pijn van de wereld hebben als ze een klein tikje krijgen van een verdediger met een buikje. Vaak zie ik dan ook een scheidsrechter die in dat theater trapt en desbetreffende verdediger bestraft worden met een gele kaart. Evenzovaak zie ik een verzorger met een beetje water en een spons wonderen verrichten en hoor ik het publiek niet zo'n lieve dingen over de scheidsrecher over het veld roepen.

Vaak zie ik ploegen de bal twee á drie keer overspelen en dan de bal weer verliezen. Bij dat soort situaties hoor ik een heftig roepende, vloekende en zuchtende coach die van ergernis niet meer in de dug-out kan zitten en langs de zijlijn beent. Een coach die na een wedstrijd vaak een hele reeks voetbalclichés op me afvuurt met als voornaamste strekking: ze hebben hun best gedaan. Het door vele amateurvoetbalcoaches gepretendeerde 'verzorgd combinatievoetbal' komt er zelden uit.

Saai is het echter bijna nooit. Zoals ik al zei: ik vermaak me wel. En ik voel dat ik dit jaar een keer dat levensmiddelenpakket ga winnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten