Vuistje

Column uit de Gelderlander - Maasland Sport van 1 december.

Gebald vuistje

Ineens deed ik het. Onbewust. Iets stoms? Ja, eigenlijk wel. Vreemd ook. Ik ben al bijna achttien jaar lid van een concurrerende volleybalvereniging. Bij die club ligt mijn hart. Maar toch deed ik het. Daarnaast ben ik journalist. En journalisten moeten altijd onafhankelijk blijven, heb ik geleerd. Toch deed ik het. Het was ook niet uitbundig, maar onderdrukken kon ik het blijkbaar niet. Wat deed ik? Ik juichte. Ingetogen, dat wel. Met een klein gebald vuistje. Ik juichte voor de volleybalsters van Flamingo's, toen ze de derde set wonnen van B-leaguekoploper Sneek. Ik schrok ervan. Had me laten meeslepen!

Maar hé, het is als volleyballiefhebber ook bijna onmogelijk om niet te genieten van het spel van de Gennepse eerstedivisionist. Ademloos zat ik afgelopen zaterdagmiddag op de tribune te kijken hoe ze voor het tweede jaar op rij het twee ploegen uit de B-league ontzettend moeilijk maakten. Fantastisch om te zien. Een klein beetje jaloers werd ik ook: die vrouwen lukt wat ik in achttien jaar nog nooit voor elkaar heb gekregen en ook nooit voor elkaar zal krijgen: écht goed volleyballen.

Het bleef bij dat ene gebalde vuistje. Het zal me ook niet nog een keer gebeuren, heb ik mezelf al bestraffend toegesproken. Nou misschien dan. Nog één keertje. Als Flamingo's kampioen wordt en vervolgens de promotiewedstrijden voor de B-league wint en dus promoveert naar dat niveau. Dan bal ik mijn vuist, omdat ik dan volgend jaar om de twee weken naar dit soort wedstrijden kan kijken. Promoveren naar de B-league. Ik denk dat Flamingo's het kan. Of de club het wil, dat weet ik niet, want er komt financieel en organisatorisch veel bij kijken. Maar als ze het lukt en ze het doen, wil ik ze één advies geven: ga in roze shirts spelen. Het zou het plaatje helemaal afmaken.