Mijn eerste blogs gaan over weinig anders dan wielrennen, maar in komkommertijd met alleen een Tour de France waarin ook maar weinig gebeurt is het niet anders. Komt nog verandering in. Oja, om onduidelijkheden te voorkomen: m'n vorige blog is fictie. Of eerder: overdreven waarheid van sommige andere fietsers. Ik heb dus geen spiegel van een auto afgereden. Over naar de orde van de dag, Kenny van Hummel.
Kenny kan een aardig stukje sprinten. Gaat de weg een klein beetje omhoog, dan krijgt Kenny het moeilijk. Goh, wat had Kenny het zwaar in de Pyreneeën. Hij worstelde zich moederziel alleen tegen de flanken van een paar moordende cols op. Nee, dan is topsport echt niet meer leuk, vond Kenny. Vandaag gaat Kenny het weer zwaar krijgen met een paar mooie Vogezencolletjes op het programma. Kenny moet in de bus mee omhoog rijden van z'n ploegleider. Ik hoop het dat het hem lukt. Medelijden heb ik niet. Kenny krijgt er voor betaald. En als Kenny laatste wordt in het eindklassement van de Tour, strijkt hij mooi een paar extra euro's op in de criteriums. De tafel van de familie van Hummel zal over een paar weken vol staan met rode lantaarns. Kenny krijgt nu zelfs al aandacht van de
New York TimesEén ding Kenny. Als je je vandaag en over een paar dagen in de Alpen weer een onmogelijke col aan het opwerken bent, kijk eens om je heen. Vergeet die tijdslimiet en pijn in je benen. Vergeet dat er een bezemwagen achter je rijdt. Geniet van die vergezichten. Meer dan 150 kilometer en veel hoogtemeters alleen rijden is niet erg. Dat is juist mooi. Er zijn veel mensen die dat voor hun plezier doen. Met minder publiek en minder verzorging. Sommige zijn dat zelfs onverhard van plan. Op een mountainbike, Kenny. Ik zie nu al op tegen
1 augustus. Voor het plezier zei ik?
Kenny. Doodziek word ik er van! Kenny heeft Karakter (met een hoofdletter K). Kenny gaat vijf keer dood tijdens een etappe. Kenny ziet af als een beest. Maar Kenny geeft niet op. De eerste woorden van Kenny nadat hij als allerlaatste finisht zijn dan ook “karakter”. Afgaande op de berichtgeving en (nota bene) Kenny’s eigen woorden is hij de enige die het zwaar heeft in de Tour. Kenny, hij en niemand anders heeft het monopoly op pijn, afzien en ander ongemak.
BeantwoordenVerwijderenNee, Kenny is een twijfelaar. Kenny weet niet wat hij en wat hij kan. Bij de eerste pijnen in de benen laat hij zich lossen uit de “bus” om even later te besluiten toch nog zijn best te doen de tijdslimiet te halen want “karakter” heeft onze Kenny en dan “gaat hij maar een paar keer dood”. Inmiddels is Kenny nog vaker gestorven (en weer opgestaan) dan zijn naamgenoot in een Amerikaanse tekenfilmserie.
De echte mannen met karakter vind je achter in de bus. Die weigeren te lossen en klampen zich iedere dag roemloos vast in het wiel van andere niet-klimmers. Niemand vraagt hen hoe het ging als ze over de finish bollen, want de energie voor zo’n one-man-show (inclusief schelden) á la Kenny hebben zij niet.
Dus laat Kenny nu eens echt karakter tonen en gewoon eens die bus pakken!
Gegroet,
Een licht geagiteerde Norm de Waard
Over en uit. De Tour wacht op niemand. Kenny is gevallen. Niet meer opgestaan. Laten we allemaal een diepe buiging maken voor deze man. Die heerlijk gekke Kenny uit Tiel met die krullen,
BeantwoordenVerwijderenNorm De Waard
Heerlijk geschreven!!!
BeantwoordenVerwijderenMag ik dat zeggen........ja dat mag ik zeggen.
Dvl