Bewegend

“We moeten laten zien wie zich onder de cap van een schaatspak verschuilt. De onbekende schaatser moet een gezicht krijgen”, moet iemand op de redactievergadering van Studio Sport hebben geroepen en meteen moet hij bijval hebben gekregen. “Ja inderdaad,” zal Smeets hebben gezegd. “Een foto van elke schaatser bij de start, net zoals ze in Amerika bij het honkbal doen”.

“Nee, dat kunnen wij beter,” moet daarna ter tafel zijn gekomen. “Wij gaan filmpjes maken van een seconde of vijf. En geen gewone, nee, we laten ze eerst naar beneden kijken, om ze na een seconde of wat in de camera te laten kijken. Je weet wel, dat de bij de vrouwen het haar mooi zwiert en je meteen een zuivere blik hebt.” En zo geschiedde. Ik had het pas na een bewegend pasfotootje of vijf door dat het filmpjes waren.

Wat was ik er graag bij geweest toen ze gemaakt werden. Ik wil weten of Marianne Timmer meer takes nodig had dan Annette Gerritsen. Of Ireen Wust speciaal voor de gelegenheid naar de kapper is geweest. Waarom bij de ene schaatser een glimlach op het gezicht verscheen en de andere niet en of ze zijn geschminkt of niet. Ik wil weten hoe de cameraman zijn afspraken met de schaatsers heeft gemaakt. Werd er vooraf geoefend? Ik wil weten of het filmpje van de ex-DSB-ers voor het faillissement was opgenomen of erna en of het daarna een keer opnieuw heeft gemoeten. Waren de eerste opnames beter? Ik wil weten of er een onzekere schaatser heeft geprotesteerd. Dat ie per sé niet wilde maar wel moest. En: maken ze elkaar belachelijk om mislukte filmpjes? Zijn de bloopers nog voorhanden?

Fascinerend, die filmpjes. Maar nee, van mij had het niet gehoeven.