maandag 31 augustus 2009

Fout


Alles wat er gezegd werd stond op de sheets, er werd flink bijgepraat over zonnige vakanties en her en der ging nog een mobiele telefoon af. De docent - die moeite had de concentratie van mij en mijn collegastudenten vast te houden - was Vlaams en dat deed me dan weer denken aan wielercommentaar op de Belg en waar ik eigelijk liever had willen zijn dan in collegezaal CZ116: langs de kant van het Vueltaparcours in Groesbeek en Berg en Dal.

Voordat ik op de fiets moest richting Uni kon ik op televisie nog net zien hoe de koplopers 'De Holdeurn' opreden. Die klim is onderdeel van m'n vaste trainingsparcours, dinsdagavond het slot van de trainingsronde van de Wedrenners en samen met de daaropvolgende Zevenheuvelenweg best een mooi stukje Nederland. Dijkstra en Ducrot hadden er niet echt aandacht voor (twee zinnen, misschien drie) en lieten onderaan de klim een opgenomen filmpje starten. Maar goed, ik kon nog wel zien hoe op de top het publiek rijendik stond en ik kon me, helemaal na afloop van het college, wel voor mijn kop slaan dat ik daar niet tussen stond. Dat was waarschijnlijk de enige keer dat een van de drie grote wielerrondes hier reed en ik heb het gemist.

Eérste pleister op de wond: een paar fietsmaten stonden aan het eind van de Zevenheuvelenweg en vonden het niet zo bijzonder. Tweede pleister: Volgend jaar start de Giro (Amsterdam) en Tour (Rotterdam) ook in Nederland. Eén ding: ik ben erbij!

Apotheek

Tja, wat doe je als je de dag voor een mountainbikewedstrijd je auto in de Duitse startplaats parkeert, richting inschrijving loopt en een apotheker ziet? Juist, je bent wedstrijdfietser, dus je haalt nog even een paar prestatiebevorderende middelen. Jammer dat het groepje bikers dat ook op de parkeerplaats stond niet echt naar ons keek, toen we naar binnen gingen en met een klein pakketje de apotheek weer uitkwamen. Ook de opmerking 'in Nederland krijg je dit alleen op recept' hoorde ze niet echt. Gelukkig hadden we er zelf schik om en hielp de onschuldige inhoud van het doosje me een dag later.

Cafeïne is een legaal prestatiebevorderend middel dat door miljoenen, misschien wel miljarden mensen dagelijks gebruikt wordt om wakker te worden, scherp te blijven of energie te krijgen. Het zit niet alleen in koffie en cola, maar het is ook in pilvorm te krijgen. Even oppassen met de dosering, maar je gaat er ook tijdens het fietsen hard op. Tibor had een hele strip bij zich en stond in het startvak al te stuiteren, ik beperkte met tot een viertal pilletjes voor onderweg. Daarvan verloor ik er onderweg in de Zierenberg Bikemarathon eentje, net als twee peperkoekrepen en een paar energiegelletjes. Dat laatste was niet zo slim, het was me vorige week ook al bijna overkomen, zo is te lezen in een verslag van collegabiker Riny. Met behulp van de cafeïne, een paar slokken cola en een halve banaan bij de laatste verzorging kon ik m'n race toch nog fatsoenlijk uitrijden.

Het ging wel lekker. Kon op de eerste klim met de kopgroep mee, maar moest ze op het eerste smalle paadje laten gaan omdat een Belg voor me uit z'n pedaal schoot. Was misschien maar beter ook, want ik was al goed in het rood aan het rijden en kon daarna m'n eigen tempo oppakken. Het parcours in de buurt van Kassel had een paar adembenemende uitzichten, zoals ik ze zelden tijdens een marathon heb gezien en een paar leuke technische afdalingen. Maar op de eerste kilometers van het twee keer af te leggen rondje na was het een racebaan. We gingen rond (106km, 2500hm) met een gemiddelde van boven de 24, says enough. Zevende werd ik, m'n eerste top tien overall in een Duitse marathon (de estafetterace van vorige week niet meegeteld). Tibor was misschien wel dankzij z'n dosis cafeïne (vijftien kopjes koffie totaal) ontketend, miste het podium op een haar na en werd vierde.

Uitslag hier.

maandag 24 augustus 2009

Winst


De goed gesoigneerde Zweedse prof die ik in de laatste ronde met ongeschoren benen inhaalde zal wel raar opgekeken hebben. Maar goed, hij deed de zes rondjes van vijftien kilometer en vijfhonderd hoogtemeters in z'n eentje. Tibor en ik mochten ze naar eigen inzicht verdelen. Het werd ieder drie keer één rondje volle bak knoepen over een paar enorm steile klimmen, een aantal stukken vals plat en een lange, slopende singletrack. De benen voelden matig - we hadden dan ook allebei al een koers van 109 kilometer in de benen - maar het tempo zat er toch wel lekker in. In een niet al te sterk startveld kwamen we zelfs als allereerste over de streep. Iets meer dan een vier uur, zes rondjes van ongeveer veertig minuten. Tibor deed over zijn drie rondes in totaal maar liefst twee seconden langer dan ik. Aan elkaar gewaagd, zullen we maar zeggen.


We wonnen het klassement voor tweepersoons teams met een minuut of vijf voorsprong op de nummers twee en lieten ook alle teams die met z'n drieen reden achter ons. De op weg naar de Olympische Spelen zijnde Zweed deed er solo één minuut langer over. Respect voor hem, want het parcours was slopend. Heb na de finish nog even m'n excuus aangeboden dat ik hem in de laatste vijf kilometer inhaalde. Vond-ie niet erg.


Als prijs kregen Tibor en ik net als alle andere winnaars in verschillende categorieën een schitterende buff (je weet wel, zo'n uit de kluiten gewassen zakdoek die erg goedkoop zijn in productie en waar veel organisatoren of sponsors voor weinig geld hun naam op laten drukken maar waar verder nooit iemand iets mee doet omdat het er niet uit ziet. Als je besluit zo'n ding toch om je hoofd te binden - tegen de kou denk ik dan - dan zorg je er wel voor dat ie nog een beetje kleurt bij je outfit of nog beter dezelfde kleur heeft als je helm. Valt hij minder op). Goed, we kregen op het podium een zwarte, want een roze hadden we bij de inschrijving gekregen en een oranje hadden we ook al want die kreeg iedereen die de steilste klim van het parcours opreed. Poetsdoeken genoeg dus de komende tijd, maar op hun buff-fetish na is de Eppstein Bikemarathon in het Taunusgebergte een absolute aanrader. Strakke organisatie, leuk concept.

Het was sowieso een mooi bikeweekend. Op zaterdag al meegedaan aan de Sauerland Marathon, die technisch niets voorstelt maar wel zwaar is vanwege het aantal klimkilometers. Hou ik wel van. Blind omhoog, blind naar beneden. Dankzij een straffe veteraan met een zeer Duitse naam die een verzet trapte waar Jan Ullrich U tegen zou zeggen in de tweede deel van de koers een aardige opmars kunnen maken. Hij reed toevallig voor hetzelfde team als de Zweed, dus hoe dat shirtje eruitziet vergeet ik niet meer. Uiteindelijk dertiende overall, slechts een paar minuten verwijderd van een top tien plek. De conditie is goed. We beginnen volgende week weer in topvorm aan het volleybalseizoen.

Hoogteprofiel van zaterdag, met zoals te zien is, een aantal pittige bergjes.

De drie rondes met wat losrijden tussendoor van zondag. We begonnen op hoogte - m'n peugeotje moest in de eerste versnelling naar boven.

dinsdag 18 augustus 2009

9.58


Negen seconde en achtenvijftig honderdste. Iets meer dan negeneneenhalve seconde. Honderd meter sprinten met een gemiddelde van meer dan zevenendertig kilometer per uur. Op een fiets lukt je dat nooit vanuit stilstand en ik betwijfel of mijn Peugeotje het zou redden. Usain Bolt, Thunderbolt. Wat een fenomeen, wat een brok spier. Wat een krachtsexplosie. Een Jamaicaan met gevoel voor show. Toch stond iets me tegen in het toneelstukje dat hij opvoerde voor de start van de - overigens fascinerende - WK finale zondagavond.

Bolt won een jaar geleden de finale van de Olympische Spelen en tien meter voor de finish begon hij dat al te vieren. Vond ik mooi, gepast ook, want als je zo oppermachtig bent op zo'n sterk bezet en prestigieus onderdeel dan mag iedereen dat weten. Dit weekend overdreef Bolt en trok hij een aantal van zijn concurrenten mee in het maken van rare bewegingen en tekens bij het voorstellen van de finalisten. Bolt poogde met een glimlach als een boer met kiespijn ontspannen over te komen, maakte wat van zijn bekende gebaren en liet de wereld daarmee weten dat hij en alleen hij ging winnen.

Dat hij dat dan doet in een fenomenale tijd, dat is de uitzonderlijke klasse van Bolt. Die klasse alleen is al genoeg om van hem een legende te maken. Usain, pas op, want één keer doe je je slecht geacteerde showtje voor de start en dan verlies je. Je hebt het niet nodig. Bewaar alles maar voor als je over de finish komt. Of iets ervoor.

zaterdag 15 augustus 2009

Ketting

Geen wijze lessen, terugblikken of excuses deze keer. Even wat frustraties wegschrijven over het onderdeel dat m'n hele fietsweek beïnvloed heeft.



Een fietsketting wil nog wel eens verslijten. Zeker op een mountainbike. Ze zorgen ook nog wel eens voor schakelproblemen en vaak is dat irritant. Dan ga je sleutelen, klooien met een kettingpons en dat kan je beter niet doen. Daar worden fietskettingen niet sterker van, ondervond ik deze week: twee keer trapte ik m'n fietsketting doormidden (gelukkig zittend) en na de laatste keer in de stromende regen, diep in het bos en ver van huis moest ik toch concluderen dat tijd was voor nieuw materiaal.

Een fietsketting heb je in verschillende soorten. Voor acht, negen of tien versnellingen. Koop je negen splinternieuwe tandwielen voor je achterwiel, heb je een bijpassende nieuwe ketting nodig. Zouden ze bij de fietsenwinkel toch moeten weten. Deze prutsers niet, die gaven me het verkeerde spul mee. Ach, benzine is gelukkig niet zo duur, Arnhem niet zo ver en ruilen mocht.

Is een fietsketting nieuw en de tandwielen achter ook, moet je maar hopen dat het werkt met je oude voorbladen. Ik had pech. Kostte me m'n derde training deze week. Even geen zin meer naar de fietsenmaker voor nieuwe, tijd voor de reservefiets. Die gepoetst en geolied. Zag er weer goed uit. Klaar voor mijn debuut in een streetrace zaterdagavond. Helaas. Een keer vol aanzetten tijdens het inrijden en ik wist meteen dat ook die ketting versleten was. M'n knie offerde zich gelukkig op voor mijn toekomstige kinderen, toen mijn ketting volledig van de tandwielen afschoot. Al deed ook dat pijn.

Toch maar gestart - ik had immers niet voor niets 40 kilometer gefietst om mee te doen - en dat had ik beter niet kunnen doen. Zittend aanzetten en korte bultjes oprijden uit angst om ook mijn andere knie te pijnigen leverde me een rit op in de middenmoot van de recreanten, waar ik had gehoopt mee te doen om de prijzen. Door hier en daar een beetje vriendelijk te lachen naar het publiek probeerde ik m'n doelloos rondrijden nog wat te verbloemen en na gelukkig maar een half uur klooien (11e) kwam ik over de finish. Ik ben in een lijn doorgereden de tent in, heb daar m'n nummer ingeleverd en binnen vijf minuten zat ik weer op fiets (met wind mee, gelukkig) richting Cuijk. Goodbye Melderslo: dat was de eerste en laatste keer dat ik aan een streetrace meedeed. Mountainbiken doe je in het bos en in de bergen. Niet op straat, door vrachtwagens en over speeltuinen.

Met de billen bloot: genieten in het achterveld na een halve ronde.

Morgen m'n wedstrijdfiets maar weer eens in orde gaan maken. Komend weekend hebben we 'm weer nodig. Marathon op zaterdag, koppelkoers met Tibor op zondag: hopelijk zonder kettingproblemen.

maandag 10 augustus 2009

Excuus

Lieverd,

duizendmaal sorry. Sorry voor die keer dat je uren in de regen en wind stond te wachten op een korte doorkomst zonder stoppen. Sorry dat ik toen ook niet zo'n lieve woorden voor je over had. Had je ook maar de juiste bidons klaar moeten hebben staan. Sorry ook voor die ontelbare keren dat je langs de zijlijn stond tijdens het voetbal. Sorry dat ik na al die voetbalwedstrijden in de kantine meer aandacht voor mijn teamgenoten en het bier had, dan voor jou. Sorry, echt sorry, voor elke keer dat ik je 's avonds alleen op de bank liet zitten als er getraind moest worden. En ja, we kopen een nieuwe televisie, maar eerst moet ik een nieuwe hockeystick en ook mijn schoenen zijn versleten.

Op vakantie? Ja, natuurlijk doen we dat ook nog lieverd, maar sorry, dan wil ik wel naar Italië want daar is het mooi fietsen en dan is er ook een wedstrijd waar ik graag aan mee wil doen. Sorry meisje, maar verbouwen kan nu echt niet. Ik weet dat het krap is met de kinderen, maar we hebben geen geld, ik wil in de winter ook op trainingskamp in de zon en daarbij wil ik niet zo veel klussen want dat is vermoeiend.

Lieverd, echt sorry, ik maak het goed en ja ik kom ook een keer bij jou kijken als ik dan zelf niet hoef te trainen. En ik weet dat je je verveelt op de tribune bij het volleybal en ja ik weet dat je graag wilt dat ik mee ga winkelen op zaterdag maar je weet dat ik dan wedstrijden moet spelen. De vriendinnen van mijn teamgenoten zitten er ook, waarom neem je die niet mee na afloop maar geef niet teveel uit. Dan gaan wij mannen lekker een biertje drinken en dan zie ik je wel weer als het eten klaar is. Kijken we daarna samen Studio Sport.

Ach, een sportman kan soms zo'n schapenzak zijn. Sorry dames.

donderdag 6 augustus 2009

Gesoigneerd


Een nieuwe hype in het wielerpeloton: compressiesokken. Fietsmaat Tibor bekritiseerde ze ernstig toen hij ze een paar jaar geleden voor het eerst zag, nu is ook hij om en lid van een steeds groter wordende groep wielrenners en mountainbikers die rijden alsof ze op weg zijn naar een voetbalwedstrijd: met sokken tot op de knieën. Het schijnt het herstel te bevorderen door een betere doorbloeding, waardoor je uiteindelijk weer harder gaat fietsen. Wielrenners heb ik ze alleen nog maar ná de koers aan zien hebben, maar tijdens mountainbikewedstrijden zie je ze meer en meer. Ongesoigneerd, is mijn oordeel. Een keer extra plassen en poepen voor de koers levert meer tijdswinst op. Maar goed, met mijn - volgens velen zeer ongesoigneerde - behaarde benen mag ik er weinig over zeggen. Daarbij riep ik tien jaar geleden dat ik mobiele telefoons onzin vond en kan ik nu niet meer zonder. Je zult zien dat ik over een paar jaar ook met die sokken rij. Vallen in ieder geval m'n beenharen minder op.

Gesoigneerd (mooi woord) zijn, het hoort bij de fietssport. Hoog opgetrokken sokken, smetloze outfit. Bijpassende, blinkend gepoetste schoentjes, bruingekleurde huid. Zonnebril in dezelfde kleur als de kleding, een kleur die in accenten terugkomt in de fiets. Wielrenners beweren er zelfs sneller van te gaan fietsen. Mario Cipollini was de koning wat dat betreft en zat altijd in perfecte outfit op zijn fiets. Bijna altijd dan, Cipo kon ook overdrijven. Het was Mario die tijdens de Tour de France en in andere grote rondes begon met de rest van zijn kleding aan te passen aan de trui die hij droeg. Toen vaak goed voor een boete, die Mooie Mario lachend accepteerde, nu rijdt een wielrenner in wat voor trui dan ook voor schut als hij geen bijpassende broek, helm, bril, schoenen en fiets heeft. Hoogtepunt van Cipollini's aandachttrekkerij met kleding was in de Tour van 1999, toen hij op de rustdag de kleding van zijn complete ploeg liet aanpassen in de stijl van het oude Rome en zichzelf voordeed als een Romeinse keizer.

Een ding hoort volgens vele wegwielrenners ook bij gesoigneerd zijn: trainen zonder helm, of met alleen fietspetje. Mario had er een handje van en nog zie ik regelmatig foto's van leeghoofdige profs in training. Volgens mij gaan ze daar allemaal de fout in. Fietsen zonder helm: wat mij betreft het meest ongesoigneerde wat je kunt doen. En dat zou je als prof toch moeten weten.

(noot van de redactie: in de stukjes 'Coolsingel' en 'Montafon' heb ik nog enkele foto's toegevoegd)

maandag 3 augustus 2009

Montafon

Het liefst was ik na tachtig kilometer met kleren en al in het zwembad waar ik voorbij fietste gesprongen. Maar ik besloot er nog 75 kilometer aan vast te plakken. En die gingen niet vanzelf, integendeel. Als ik zaterdagmorgen had geweten wat ik allemaal voor mijn wielen zou krijgen, weet ik niet of ik wel gestart zou zijn in de Montafon M3 Bikemarathon in Schrunz (Oostenrijk). Iets meer dan 155 kilometer. Loodzware kilometers, weet ik nu.

De eerste negentig waren op zich te doen. Had nog energie, prachtige uitzichten, fijn groepje. Een aantal technische stukken kostte me wel wat meer kracht dan gehoopt: ik voelde tijdens het (teveel) remmen de blaren in mijn handpalmen ontstaan en moest toch wel wat stukjes lopen. Tien kilometer na de doorkomst door het startdorp brak ik. Klim van negenhonderd hoogtemeters. Graadje of dertig, nul beschutting. M'n drinkvoorraad ging er in no-time doorheen. Het lekkere tempo bergopwaarts van een uurtje of drie terug, veranderde in zwalkend omhoog kruipen. Liters zweet drupte op mijn bovenbuis, terwijl ik met zes kilometer per uur het grind onder me door zag schuiven. Eenmaal boven wist ik dat ik het ging redden. Al was het alleen maar om dat pokkeding niet voor niets te hebben beklommen. Ik vulde mijn rantsoenen bij en stortte me op de volgende beklimmingen. Nog een keer of dertig dacht ik: 'waar ben ik mee bezig?' en de laatste klim duurde nog meer dan een uur. Maar ik haalde de finish - vraag niet hoe - na negenenhalf uur zadelpijn kweken.Wat een hobby.


Tibor reed drie keer lek en besloot de laatste vijfentwintig kilometer op zijn voorvelg te rijden. Met dit staaltje karakter à la Kenny van Hummel werd hij de held van het dorp en moest hij meerdere malen voor vreemde fotografen poseren. De velg overleefde deze heldendaad natuurlijk niet, maar had wonderbaarlijk genoeg geen slag. Herwin voelde zich de nacht voor de koers al ziek en wist wel nog binnen de tijdslimiet de eerste negentig kilometer te fietsen. Daarna besloot hij heel verstandig er mee te stoppen.


Uitslag van de wedstrijd is hier te vinden. Uitgebreid verslag over een tijd in Bikefreak-Magazine. Filmpje van de locale zender hier, hoogteprofiel in het plaatje hieronder.

Voor wielerliefhebbers: Ik gok drie keer buiten-, twee keer eerste en een twee keer derde categorie. Totaal 4800 hoogtemeters.