Sneeuw

Je moet er wat voor over hebben, om de slag op de Mortirolo te winnen. Bovenstaand plaatje is geschoten afgelopen zondagochtend vlak voor Tibor en ik vertrokken naar de toertocht van Wanroij. Na de motiverende woorden van moeders ("Jullie zijn niet wijs" ) de auto ingeladen (zie foto hieronder), van een laagje sneeuw ontdaan en naar het niet zo idyllische Brabantse plaatsje gereden. Op fiets er naar toe maar niet gedaan, uit angst voor een gebrek aan grip en een teveel aan gladheid op de weg. Dat teveel aan gladheid was in ieder geval in de auto ook te merken: Bij het eerste stoplicht miste ik met m'n Peugeotje met profielloze zomerbanden mijn rempunt volledig. Gelukkig waren we de enige gekken op de weg.

Eenmaal in Wanroij (normaal twintig minuten, nu bijna het dubbele) bleek de tocht te zijn afgelast, maar een paar van de organiserende stoempers beloofde ons dat de lintjes er nog wel zouden hangen, dat we anders de sporen wel konden volgen en dat er na afloop warme chocomel klaarstond. De twee kilometer over de weg naar het bos toe waren een hel. "Fuck die Transalp met z'n Mortirolo, waar zijn we mee bezig", dacht ik bij mezelf. Maar na twee pedaalslagen in het bos wist ik dat we de goede keuze hadden gemaakt. In een woord: fantastisch.

Perfect te rijden, niet koud, goeie grip en vooral heel veel lol. Die lol werd iets minder toen Tibor in de gaten kreeg dat hij door een dennetak een goede tik te geven hij mij kon trakteren op een sneeuwdouche. Gelukkig had ik die bijzonder ongesoigneerde vlak voor vertrek gevonden polaroid-zonnebril uit het Nederlandse leger op. Die was na een drie kwartier niet echt meer nodig: had het warm en het stopte met sneeuwen. De route volgen lukte trouwens totaal niet, maar door her en de sporen en lintjes te volgen, hebben we ons goed uit kunnen leven. De lintjes waren volgens goed Oost-Brabants gebruik weer Rood-Linksaf en geeL-Rechtsaf. Tip: als je de route tegengesteld rijdt is het wel logisch.

Een van de hoogtepunten van de tocht was de oversteek van een heidegebied. Machtig mooi wit, met sneeuwverstuivingen als die van zand in de Sahara, tot je naven in de sneeuw en met moeite het bos weer bereiken. Bij terugkomst (gemiddelde van de tocht zestien per uur) smaakte de warme chocomel (Frank: zonder slagroom!) als een isotone dorstlesser na een vijf uurs marathon in het Sauerland. Mochten we in de Transalp de zomerse sneeuwgrens passeren.. wij zijn er klaar voor!

Doel

Voordeel van het schrijven voor een mountainbikeblad: soms krijg je voorrang bij het inschrijven voor een wedstrijd. Waar duizenden bikers uit heel Europa zondagmiddag om 12u klaar zaten achter de computer om proberen een plekje te bemachtigen in de Craft Biketransalp, wisten Tibor en ik al dat we daar mogen gaan starten. Het ultieme doel is er: 598 kilometer, iets minder dan 20.000 hoogtemeters. In acht etappes van Zuid-Duitsland (Fussen), via Oostenrijk en Zwitserland, naar het noorden van het Gardameer (Riva). Vriend Jan gaat mee als verzorger. Ik kan niet wachten.


De training is inmiddels begonnen. Normaalgesproken had ik afgelopen zondagochtend lekker uitgeslapen, nu stond ik aan de start van de extreem modderige toertocht van Malden. Bijna alles samen met Tibor gereden. In Juli zullen we alles samen moeten rijden, goed teken dat we zondag niet veel voor elkaar onder deden. Ben wel een beetje angstig voor het trainingschema waar die Lange aan begonnen is. De goesting is er in ieder geval. De teller Tilburg - Cuijk (en andersom) gaat al richting de tien, een foto van concurrent Frank van Hoof in volle actie tijdens de Transalp van vorig jaar (zie hierboven) is ingesteld als bureau-achtergrond en het hoogteprofiel van de koninginne-etappe zit op de koelkast. Zwaarste beklimming van die etappe is De Mortirolo. Weliswaar asfalt, maar van mythische proporties en al vaak scherprechter in de Giro D'Italia. Frank smste al: "Op de Mortirolo valt de slag". Mooi Van Hoof. Laat maar komen dat ding.


Edit: De meelezende mountainbikers weten misschien dat Frank een humorvol schrijver is. Deze lap tekst wil ik hen dan ook niet onthouden. Klik

Vuistje

Column uit de Gelderlander - Maasland Sport van 1 december.

Gebald vuistje

Ineens deed ik het. Onbewust. Iets stoms? Ja, eigenlijk wel. Vreemd ook. Ik ben al bijna achttien jaar lid van een concurrerende volleybalvereniging. Bij die club ligt mijn hart. Maar toch deed ik het. Daarnaast ben ik journalist. En journalisten moeten altijd onafhankelijk blijven, heb ik geleerd. Toch deed ik het. Het was ook niet uitbundig, maar onderdrukken kon ik het blijkbaar niet. Wat deed ik? Ik juichte. Ingetogen, dat wel. Met een klein gebald vuistje. Ik juichte voor de volleybalsters van Flamingo's, toen ze de derde set wonnen van B-leaguekoploper Sneek. Ik schrok ervan. Had me laten meeslepen!

Maar hé, het is als volleyballiefhebber ook bijna onmogelijk om niet te genieten van het spel van de Gennepse eerstedivisionist. Ademloos zat ik afgelopen zaterdagmiddag op de tribune te kijken hoe ze voor het tweede jaar op rij het twee ploegen uit de B-league ontzettend moeilijk maakten. Fantastisch om te zien. Een klein beetje jaloers werd ik ook: die vrouwen lukt wat ik in achttien jaar nog nooit voor elkaar heb gekregen en ook nooit voor elkaar zal krijgen: écht goed volleyballen.

Het bleef bij dat ene gebalde vuistje. Het zal me ook niet nog een keer gebeuren, heb ik mezelf al bestraffend toegesproken. Nou misschien dan. Nog één keertje. Als Flamingo's kampioen wordt en vervolgens de promotiewedstrijden voor de B-league wint en dus promoveert naar dat niveau. Dan bal ik mijn vuist, omdat ik dan volgend jaar om de twee weken naar dit soort wedstrijden kan kijken. Promoveren naar de B-league. Ik denk dat Flamingo's het kan. Of de club het wil, dat weet ik niet, want er komt financieel en organisatorisch veel bij kijken. Maar als ze het lukt en ze het doen, wil ik ze één advies geven: ga in roze shirts spelen. Het zou het plaatje helemaal afmaken.