Sneeuw

Je moet er wat voor over hebben, om de slag op de Mortirolo te winnen. Bovenstaand plaatje is geschoten afgelopen zondagochtend vlak voor Tibor en ik vertrokken naar de toertocht van Wanroij. Na de motiverende woorden van moeders ("Jullie zijn niet wijs" ) de auto ingeladen (zie foto hieronder), van een laagje sneeuw ontdaan en naar het niet zo idyllische Brabantse plaatsje gereden. Op fiets er naar toe maar niet gedaan, uit angst voor een gebrek aan grip en een teveel aan gladheid op de weg. Dat teveel aan gladheid was in ieder geval in de auto ook te merken: Bij het eerste stoplicht miste ik met m'n Peugeotje met profielloze zomerbanden mijn rempunt volledig. Gelukkig waren we de enige gekken op de weg.

Eenmaal in Wanroij (normaal twintig minuten, nu bijna het dubbele) bleek de tocht te zijn afgelast, maar een paar van de organiserende stoempers beloofde ons dat de lintjes er nog wel zouden hangen, dat we anders de sporen wel konden volgen en dat er na afloop warme chocomel klaarstond. De twee kilometer over de weg naar het bos toe waren een hel. "Fuck die Transalp met z'n Mortirolo, waar zijn we mee bezig", dacht ik bij mezelf. Maar na twee pedaalslagen in het bos wist ik dat we de goede keuze hadden gemaakt. In een woord: fantastisch.

Perfect te rijden, niet koud, goeie grip en vooral heel veel lol. Die lol werd iets minder toen Tibor in de gaten kreeg dat hij door een dennetak een goede tik te geven hij mij kon trakteren op een sneeuwdouche. Gelukkig had ik die bijzonder ongesoigneerde vlak voor vertrek gevonden polaroid-zonnebril uit het Nederlandse leger op. Die was na een drie kwartier niet echt meer nodig: had het warm en het stopte met sneeuwen. De route volgen lukte trouwens totaal niet, maar door her en de sporen en lintjes te volgen, hebben we ons goed uit kunnen leven. De lintjes waren volgens goed Oost-Brabants gebruik weer Rood-Linksaf en geeL-Rechtsaf. Tip: als je de route tegengesteld rijdt is het wel logisch.

Een van de hoogtepunten van de tocht was de oversteek van een heidegebied. Machtig mooi wit, met sneeuwverstuivingen als die van zand in de Sahara, tot je naven in de sneeuw en met moeite het bos weer bereiken. Bij terugkomst (gemiddelde van de tocht zestien per uur) smaakte de warme chocomel (Frank: zonder slagroom!) als een isotone dorstlesser na een vijf uurs marathon in het Sauerland. Mochten we in de Transalp de zomerse sneeuwgrens passeren.. wij zijn er klaar voor!