Meten

Het is de vraag die 's winters consequent bij elke wedstrijdfietser in zijn achterhoofd meespeelt: hoe staat het met de conditie? Een vraag die pas beantwoord kan worden in de lente, na de eerste echte wedstrijd van het seizoen. Fietsers zijn echter ongeduldig en vooral: onzeker. Train ik wel genoeg? Doen mijn concurrenten niet meer? Oplossing voor al die onzekerheid is het inlassen van een meetmoment.

Kan op elk moment, mits je iemand hebt om tegen te fietsen. Even een keer doortrekken op een klimmetje, bijvoorbeeld. Kan je fietsmaat je overduidelijk makkelijk volgen, ben jij een stuk onzekerder en heb je een zand in de ogen strooiende smoes ("ik zat ruim onder mijn omslagpunt") altijd voorhanden. Nou is het de laatste jaren altijd zo geweest dat mijn condititie eind december en begin januari een erg groot dieptepunt bereikte. Deze winter heb ik dat proberen te voorkomen. Mijn meetmoment om het resultaat van dat probeersel te controleren: de oliebollenwedstrijd van m'n nieuwe club Licht Verzet in het Grundig Bos.

Als ik zeg dat ik ergens zesde of zevende was op respectabele afstand van een paar gasten die ik zomers toch een heel eind bij kan houden, zou je denken dat mijn experiment gruwelijk mislukt is. Integendeel. Ik twijfel niet. Het zit wel goed. Die gasten pieken te vroeg, zijn in maart in topvorm en op in juni. Daarbij: Ik fietste met anderhalve centimeter speling op mijn achterwiel, reed rond met een te smal stuur, te korte stuurpen, een niet werkende voorvork en een slechte concentratie. Het eerste rondje kon ik aardig mee, had geen zin om heel erg diep te gaan en teveel risico's te nemen. Een valpartij kon heel m'n seizoen verpesten. Ja, en ik had een aardige verkoudheid pas net achter de rug. Weinig geslapen ook, van woensdag op donderdag en voordat ik ging slapen toch wel een paar biertjes op en twee uur staan te volleyballen. En..

Stop. Genoeg gesmoest. Ik hoor er gewoon bij. Ben verdomd onzeker over die conditie. Het is nog minder dan vier maanden tot de eerste marathon, en nog 196 dagen tot de start van de Transalp. Gas erop.

En er nog ongesoigneerd bijrijden ook.