donderdag 21 januari 2010

Donker


Meestal ben ik niet zo van het fietsen van een vaste route. Laat mij maar lekker m'n eigen rondje rijden over m'n favoriete paden. Als je in een onbekend gebied bent, is een bepijlde route wel zo fijn.

Maandag met m'n broer Sjoerd afgereisd naar Zuid-Limburg. Planning: de Mergellandroute volledig rijden. Vanwege de sneeuw en gladheid op de mountainbike. Om een lang verhaal kort te maken: we waren niet voor het donker terug. Maar we reden hem wel volledig rond. Een keer of vijf dachten we dat we wel bijna weer bij de auto moesten zijn. Het leek wel of we zes keer Valkenburg aandeden. Plusminus 110 kilometer stond er op de bordjes. Het werden er 132. In een hele lange tijd bruto, precies 5,5 uur netto. Twee keer stonden we stil voor in totaal drie lekke banden, een keer gepauzeerd onder aan Camerig met een goddelijk stuk Limburgse vlaai. Ik wist het (onbewust) te presteren om om een stuk appeltaart te vragen. Werd wat raar aangekeken.

Uiteindelijk reden we bijna een uur door het duister. Niet heel erg fijn. Conditioneel ging het echter goed. Het lange klimmen was vooral genieten. Sjoerd zag vanwege een krachttraining een dag eerder af. Aan het eind zat hij er goed doorheen maar

(een echte Van Loon blijft altijd positief. Quote van Sjoerd: "Ik zit op m'n omslagpunt in je wiel. Prachtig!". Positivo Erben Wennemars had het  kunnen zeggen. Ik kan me mooiere situaties voorstellen, dat terzijde. Afzien in iemands wiel is mentaal zwaarder dan alleen afzien. Toch? Of ligt het eraan hoe je het bekijkt?)


het tempo bleef goed hoog. Aan het eind ook nog de gigantische verleiding van een cafetaria in Geulle kunnen weerstaan. Binnen een uur en een kwartier waren we weer thuis. Wat een verademing die A73. In februari gaan we de Ardennen in. Kijken of ze daar wel appeltaart hebben.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten