B

Begin van de week kreeg ik een teken. Of het een 8 of een B was, was me in eerste instantie niet duidelijk, maar ik voelde meteen dat het iets met mijn wedstrijd van (nu afgelopen) zaterdag te maken moest hebben. Dus spookte de hele week een achtste plek door mijn hoofd, samen met (vanwege de B) de naam van mountainbikelegende Bart Brentjens, want ook hij zou aan de start staan van de Vulkanbike (85km, 2000hm) in de Duitse Eifel. Om een lang verhaal kort te maken, achtste werd ik net niet. Maar onze altijd lekrijdende voormalig Olympisch kampioen had ik te pakken.

De start was een van m'n fijnste koersmomenten van de afgelopen jaren. Groot peloton, de forsing wordt op de eerste klim gevoerd en ik kon samen met Tibor mee in de kopgroep van een man of tien, Bart een aantal plekken voor me. De tweede klim moest ik er vanzelfsprekend gigantisch af en toen ik eenmaal hersteld was van die startinspanning reed ik een beetje alleen in het rond. Een grote groep zag ik een eind achter me rijden, daarvan kwamen er uiteindelijk twee bij me en bij die twee ben ik in de laatste vijfentwintig kilometer weer weggereden om weer in mijn eentje nog een een pech- en een bijna dode vogel in te halen.

Vlak voor de laatste lange afdaling richting finish zag ik hem staan. Met zijn karakteristieke gebogen, bijna geboggelde rug, reservebandje in zijn hand en fiets op de grond. Sir Bart. Misschien dertig seconden daarvoor - en dat lieg ik niet - bedacht ik me dat ik me dat het teken van het begin van de week misschien toch geen teken was en toen werd het er ineens toch wel een. Het was al Bart's derde lekke band, hoorde ik na de finish en dat heeft 'm bij elkaar toch zeker vijfentwintig minuten gekost. Ach, dat weet over een tijdje niemand meer.

Hoogteprofiel, voor de geïnteresseerden deze keer met hartslagwaardes. Zoals te zien gingen ik bij de start een beetje buiten het boekje.