dinsdag 27 juli 2010

Craft Bike Transalp 2010

Acht dagen koersen. Meer dan 34 uur op de fiets. Genoeg meegemaakt om pagina's mee vol te typen. En dat is als verslaggever van Bikefreak-Magazine natuurlijk ook de bedoeling. Mijn memoires over het hele circus dat de naam Craft Bike Transalp powered by Nissan draagt volgen in het septembernummer van Bikefreak Magazine. Daar ga ik een tijdje zoet mee zijn. Omdat ik daar niet alles in kwijt kan, volgt in het (relatief) kort nu het verhaal van dag tot dag. Van Füssen tot Riva del Garda. Over eindeloos klimmen, over koersen met de vingers tussen een steeds verder dichtgaande deur. Over een deur die voor een van ons jammer genoeg te vroeg weer openging.

Aangezien ik het hier alleen over het fietsen zelf ga hebben wil ik vooraf  (ook namens Tibor) m'n vader, alias De Generaal, bedanken voor het ons perfect verzorgen voor en na de koers. Hetzelfde geldt voor de soigneurs van Peerkes Biketeam 1 en 2, Caroline en Wessel!

Dag 1: Fussen - Imst (84km, 2105hm)


Nummertje 377-1 en 377-2. De eerste van onze groene startbordjes is voor mij, de tweede voor Tibor. Ik meende toch echt dat ik onze licentienummers doorgemaild had voor een plek in het eerste startvak, maar als het op nummer opstellen wordt gaan we met zo'n hoog nummer hooguit in het derde vak staan. Tegenvaller. Als we onze koerstactiek doorspreken gaat het dan ook niet over de langste klim van het parcours (die pas na 2/3 koers opdoemt) , maar eerder hoe we zonder al te veel energie te verspelen naar voren kunnen rijden op het eerste snelle stuk. Niet al te slim, blijkt later. We staan de volgende ochtend trouwens gewoon in het eerste vak, maar laten ons verleiden door als een dolle de eerste vijftig kilometer af te leggen. Als volleerde wegrenners stuiven we (we zijn overigens niet de enige) volle bak richting de voet van de Marienbergjoch. Kort voor die voet schuift Tibor onderuit op een gladde spoorwegovergang. De voorbode van naderend onheil, want op de klim staat hij vanaf kilometer anderhalf volledig geparkeerd. Waar hij in de eerste vijftig kilometer overduidelijk de sterkere van ons twee was, valt hij compleet stil. De man met de hamer kent geen genade. Meerdere keren biedt hij zijn excuses aan (elke keer zeg ik dat dat niet nodig is) en we worden van allerlei kanten voorbij gevlogen. Ik duw m'n teamgenoot van meer dan 80kg en 1.95m voor een deel de berg over. Allebei niet echt hoe we de start van de Transalp hadden voorgesteld. Eenmaal boven, naar beneden en binnen valt de schade in tijd nog wel mee. De verschillen zijn klein!

Zenuwen voor de start

Tibor op  het laatste steile stuk van de klim naar de Marienbergjoch

Dag 2: Imst - Ischgl (77km, 3185hm)


Met de schrik in de benen van de vorige dag is de tactiek gewijzigd. Tijdens de geneutraliseerde start handhaven we ons rustig midden in het veld, om op de eerste klim richting Venetalm (1200 hoogtemeters aan een stuk) wel te zien hoe het gaat. En dat valt reuze mee! Vanaf het begin zoeken we allebei ons eigen ritme. Tibor is een tikkeltje sterker, maar samen rijden we langzaam maar zeker naar voren. Ook op de tweede en derde beklimming (niet zo steil en over asfalt) van de dag kunnen we ons tempo handhaven. Bovenop de derde klim staat broer Dick en zijn vriendin Szilvia voor de broodnodige support. Daarna duiken we een magistrale afdaling in die op sommige stukken echt niet te fietsen is. Het meeste kunnen we op onze 29er fully's echter wel afrijden en we slaan een gaatje met de gasten achter ons. Dat is ook nodig, want op het stuk dat volgt gaat bij mij het lampje beetje bij beetje uit en komen een paar teams ons weer voorbij. Kort op en af met zware benen, het energiepotje is leeg. We worden 39e, een plek of dertig hoger dan een dag eerder!

Zwaaien naar Dick en Szilvia
Binnen!

Dag 3: Ischl - Scuol (74km, 2504hm)


Een vergelijkbare etappe als die van dag twee. We beginnen met een akelig lange klim naar het dak van de Transalp (Idjoch, 2737m) en Tibor is weer iets sterker dan ik. Ik hou vast aan m'n vaste klimritme en we rijden een beetje tussen dezelfde teams als de dag ervoor. Inclusief een maf stel Portugezen. Bij de een schalt tijdens de koers keiharde muziek uit z'n achterzak. Hij heeft duidelijk energie over, want hij probeert zijn teamgenoot te vermaken met zijn zelfgedoopte spelletje "mountainbiking - roadracing" door op een stuk een keer of tig te switchen van de berm naar het asfalt. Als het mijn teamgenoot was had ik 'm een klap verkocht, roep ik naar Tibor die twintig meter voor me fietst. Een bevestigend antwoord volgt. Na de Idjoch - die eindigt met een kilometer boven de twintig procent - voelen we ons op de tweede en de laatste klim van de dag super. Om de beurt op de kop (switch in de haarspeldbocht) rijden we hem op. De verzorging halverwege haalt dat ritme er jammergenoeg uit. In de redelijk technische afdaling rij ik een stukje verkeerd, maar we sluiten op het vlakke stuk richting Scuol aan bij twee Zwitsers waar we de pas ook mee over reden. Een combine wordt snel gesloten en langzaam wordt de groep (van voren en van achteren) groter. Na een kilometer of dertig wegnichten en zoveel mogelijk schuilen in het wiel van een ander sluiten vlak voor (het adembenemend mooie) Scuol nog een groep van een man of twintig aan. Een venijnig klimmetje vlak voor de finish laat alles uit elkaar spatten. We rijden net achter het eerste damesteam als 42e bij de mannen over de streep, maar boeken ondanks de inspanningen op de Idjoch nauwelijks tijdswinst. Wel zijn we inmiddels opgeklommen naar plek 45 in het klassement.

Nababbel met Peerkes in Scuol
Daphny van den Brand deed ook mee!

Dag 4: Scuol - Livigno (74 km, 2504hm)




Frank van Hoof, schaduwkopman van Peerkes Biketeam 1, omschrijft het als koersen met "de vingers tussen de deur":  Lang hard rijden, pijn lijden, maar niet op willen geven. Die deur gaat bij de meeste teams steeds verder dicht. Bij ons zelfs met een klap. Met een geniale routekeuze via het gras zorgt Tibor er vandaag nog wel voor dat we op de eerste klim bij de eerste dertig teams zitten, maar niet lang daarna moet de knop om.  Ik rij Van Hoof voorbij, voel me goed, wil een tandje opschakelen maar zie als ik achterom kijk de wijd openstaande mond van Tibor. Ik laat me terugzakken om te checken hoe het gaat. Hij krijgt nauwelijks lucht en hijgt hevig. Ik zeg dat ik het niet erg vindt als hij tandje terug schakelt maar dat zit er niet in. Mond houden en doorrijden! Het wordt een zware dag. Tibor komt er geen moment doorheen. Op klim twee - tegen verwachting in erg lang maar wel door een adembenemende omgeving - moet ik hem duwen en worden we veel ingehaald. In de afdaling maken we weer wat goed. Op klim drie hanteren we een tactiek afgekeken van een aantal mix-teams. Op de verzorging vlak voor de klim rijdt Tibor door, terwijl ik de bidons vul. Vrij vlot sluit ik weer bij hem aan en als tandem houden we het tempo er nog aardig in. Mijn respect voor m'n teamgenoot groeit met de minuut, als ik zie hoe diep hij ondanks zijn fysieke gesteldheid nog gaat. Bij de finish (wel nog ergens in de veertig, de Transalp lijkt bij iedereen z'n tol te eisen) laat Tibor zich checken bij de EHBO. Daar krijgt hij medicijnen voorgeschreven tegen verkoudheid en een vochtinbrengend infuus. We vrezen allebei de volgende dag: de koninginnenrit van meer dan honderd kilometer met de Mortirolo. Tibor slaapt de hele middag.

Gebroken binnenkomst in (het wonderschone) Livigno
Dag vijf: Livigno - Ponte di Legno (107km, 3461hm)




Tibor voelt zich verre van goed. Hoest veel, is schor. De zware etappe van gisteren heeft zijn verkoudheid alleen maar erger gemaakt, al zorgen de medicijnen ervoor dat zijn longen iets meer openstaan. We gaan hem in als een trainingsrit, zien wel hoe het gaat en willen alleen maar finishen. Dat is het devies als we rustig plaatsnemen achter in het startvak. Rustig starten is niet moeilijk, want op de eerste de beste klimmende meter staan we stil en is het lopen geblazen. Daarna houden we ons vrij goed aan de tactiek. Op een lange, sublieme singletrack en afdaling kunnen we allebei genieten. Op het lange vlakke tussenstuk doen we geen meter kopwerk en rustig aan. Dan volgt een zware, steile beklimming over losse stenen en krijgt Tibor het weer moeilijk. Ook staan we voor de eerste keer stil met materiaalpech. Na lang zoeken vind ik het probleem: er zit een klein steentje tussen mijn voorderailleur. Oneerbiedig pak ik een Italiaans vlaggetje dat op een Oorlogsmonument boven op de top gestoken zit om het steentje er uit te pulken. Dat lukt niet een twee drie, en als zoon van De Generaal stop ik het vlaggetje maar snel weer  terug. Met mijn multitool en wat geklooi lukt het uiteindelijk wel. De klassering boeit ons dan helemaal niet meer, maar Tibor duikt de afdaling in met de woorden: we gaan minstens vijftig teams inhalen. Eenmaal onderaan en een team of vijftien op schier onmogelijke plekken (kick!) ingehaald doopt hij ons Bikefreak Airlines. Dan. De Mortilo. Gearceerd op het hoogteprofiel zat hij bij mij op de koelkast. Bij elke training dacht ik er wel even aan. Hier zou de slag vallen. Het wordt uiteindelijk een slag om te overleven, die we vandaag nog net winnen. Op het begin trapt Tibor aardig door. Ook ik heb het op dat akelig steile, gloeiend hete stuk zwaar. We rijden niet dezelfde weg als de profs tijdens de Giro, maar doen de verkorte versie. De eerste paar kilometers komt het (op het asfalt!) niet onder de 14% uit, naarmate we hoger komen wordt het percentage iets (11-12%) minder, maar krijgt Tibor het zwaarder. Onze versie van de Mortilo is in het begin dan wel korter, hij duurt een eeuwigheid (de kilometers kruipen echt voorbij) en is aan het eind nog langer. Er volgt na de top nog een verraderlijk stuk omhoog. Tibor heeft het volledig gehad, met de gedachte aan een singletrack afdaling die volgt sleep ik hem erdoor. Daar stijgt Bikefreak-Airlines weer op, waar veel teams moeten lopen. Totdat iemand voor Tibor abrupt remt en hij over de kop slaat. Zonder erg, maar wel met een lekke band. Na drie patronen te verspeeld te hebben en het tweede geleende pompje gebruikt te hebben kunnen we weer op weg. Maakt allemaal niet meer uit. Het laatste stuk bergop - dat we samen rijden met Ronald en Sabine van team Altissimo -   is nog langer dan verwacht. Uiteindelijk finishen we ver buiten de top honderd, na 7,5 uur. Niet de koninginnenetappe waar je tijdens winterse training over fantaseert.

Het begin van een lange dag

Dag 6: Ponte di Legno - Male (73km, 2363hm)




De nacht heeft Tibor geen goed gedaan. Hij moet nog meer hoesten. Heeft nauwelijks energie. Van opgeven wil hij echter niet weten. Hij werkt wat eten naar binnen, kleedt zich om. Hij staat echter te rillen van de kou en te trillen op z'n benen. Er komt nauwelijks een woord uit. Ik zie het op dat moment niet meer zitten om met 'm de bergen over te gaan. Zelf wil hij de fiets op, omdat hij mij niet wil teleurstellen. Als ik hem duidelijk heb gemaakt dat zijn gezondheid vooropstaat en hem dit niet wil aan doen, hakken we samen de knoop door. Het Bikefreak-Magazine Marathonteam is uit koers. Ik ga alleen verder, Tibor stapt bij De Generaal in de auto.
Met de teleurstelling en frustratie in mijn achterhoofd heb ik in mijn eentje uiteindelijk toch nog een lekkere fietsdag. Ik heb goeie benen en rij al vlot in het wiel van Peerkes Biketeam 1 en help ze door ze even uit de wind te houden. Verder op de klim rij ik iets bij ze weg, waarna ze na de top weer aansluiten. De laatste vijftien kilometer is haast vlak. We beginnen eraan met een een groep van vier teams en ik, waaronder Peerkes en een paar van hun concurrenten. Vlak voor de verzorging geef ik Frank mijn bidon, zodat zij in hun groep door kunnen rijden. Ik tank bij, voltooi in mijn eentje de laatste vijftien kilometer een pittige tijdrit en kom na vier uur over de streep, wat goed geweest was voor een plek in de top dertig bij de mannen.

De twee vedettes en hun knecht

Dag 7: Male - Madonna di Campiglio (48km, 2321hm)




Ik heb hetzelfde trucje in gedachte als de dag ervoor. Vlot naar het wiel van Bart en Frank. Die vlieger gaat echter niet op. Al na twee kilometer moet ik vanwege een naderende hongerklop een mueslireepje en gelletje verorberen. Dan kruipt ook voor de eerste keer de gedachte binnen dat ik het even niet meer zie zitten. Of althans, het boeit me voor de rest van de dag niet meer. Ik ga automatisch in de uitrijmodus. Sta stil op wat singletracks, moet omdat een ander afstapt een afdalingkje lopen en laat me op het vlakke uit het wiel rijden. Het maakte me op dat moment niks uit. Hoe snel raak je gewend aan het rijden met een teamgenoot die je weer motiveert! Eigenlijk is dat samenrijden veel mooier dan in je eentje, denk ik bij mezelf. Maar goed, de laatste klim van de dag is eindeloos en na in het begin slap rondgereden te hebben kom ik op het eind er aardig goed door. Op het laatste steile stuk haal ik ze bij bosjes in. De  koude regen die dan valt zorgt ervoor dat ik nog een tandje bijschakel (want warmer). Na een (gelukkig) korte afdaling volgt een vlak, nat en hobbelig stuk waar we doorheen moeten. Ideaal terrein voor de 29er, de snelheid blijft er over de grote losse stenen en wortels heerlijk in. De dag die matig begon, eindig ik gelukkig met een goed gevoel. Nog één dag!

Toch nog lachend over de streep

Dag 8: Madonna die Campiglio - Riva del Garda (75km, 1770hm)




Tibor, die weer een beetje is aangesterkt twijfelt om de etappe ook nog te rijden, maar doet dat uiteindelijk - verstandig - niet. Ik heb mezelf voorgenomen nog een keertje te vlammen. Onderweg en bij de finish zal er wat familie en vrienden zijn, bovendien voel ik me nog fit. De start is geneutraliseerd vijftien kilometer naar beneden. Omdat een truc om in het eerste startvak terecht te komen mislukt, sta ik volledig achteraan in vak twee. Tijdens de neutralisatie lukt het me niet verder naar voren te rijden dan ongeveer de helft van het veld. Dat betekent inhalen op de laatste lange klim van de Transalp. Na een tijdje kom ik in een heerlijke cadans en vlak onder de top zie ik Frank en Bart weer rijden. Ik kom er nog niet bij, maar zie ze na de afdaling op het vlakke stuk twee groepjes voor me. Ik rij echter samen met hun concurrenten dus doe in m'n groepje geen kopwerk.Op een kort asfaltklimmetje met drie haarspeldbochten poef ik boven mijn macht op het buitenblad omhoog. Een fikse inspanning, maar mijn missie slaagt: ik ben een groepje opgeschoven en heb niemand in m'n wiel meegenomen. Ik weet dat het nu langzaam steiler wordt en dat het eindigt in een loopstuk. Een Belgisch team sleurt op kop richting hun concurrenten van Peerkes. Zodra het stilvalt herhaal ik mijn actie van iets eerder. Ik versnel en rij in mijn eentje naar Bart en Frank. Opnieuw geef ik Frank een bidon, waarna ik vol goesting door rij. Ik ruik het Gardameer.Het loopstuk (waar ik nog een keer  val omdat ik - naar later bleek vanwege een los schoenplaatje -niet uit kon klikken) is korter dan verwacht en aangemoedigd door bekend publiek rij ik richting laatste afdaling. Die is een genot en onderaan zie ik voor het eerst het Gardameer. Niet lang daarna rij ik met een dubbel gevoel over de finish. In een tijd goed genoeg voor een plek bij de eerste twintig, maar wel in mijn eentje. En dat was niet de bedoeling.

In scene gezet. De Generaal miste de daadwerkelijke finish, z'n enige misstap.
De Transalp is voorbij. Chillen aan het Gardameer..
.. met een (te dronken) afterparty.

Alle uitslagen hier, nog meer foto's (vanaf vandaag een keer) hier (nummer 3771 of 3772 invoeren). Ook op de blog van Szilvia en Dick staan nog wat foto's.

7 opmerkingen:

  1. Hey Juul, mooi verhaal en goede prestatie! Jammer van die Lange maar verstandig dat hij is afgestapt. Die puppy is zo loyaal dat hij zichzelf echt verrot zou rijden. Better luck next time! Wim

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Chapeau voor de prestatie hoor!

    El Generale had je finish trouwens wel gezien, maar dan vanaf het terras waar we net neergeploft waren.. had je maar niet zo hard moeten fietsen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hé, was toch even benieuwd naar je verhaal.. (ook al ben ik vaak meer van het beeld, haha, wat een mooie omgeving daar zeg!)En knappe presetatie!
    Zag je berichtje op hyves, ik zal even overal rondvragen in Arnhem naar woonruimte voor Tibor.
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Top verslag & prestatie Juul. Goed gedaan.
    Jammer van Tibor. Klinkt als ene virusje wat mij ook begin Juli te grazen nam. Week hoesten, koorts etc.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ha Juul,

    Mooie (herkenbare) verhalen maar ik mis (ook hier!) op het einde van dag 8 toch nog een passage waarvan de titel best ".. met een (te dronken) afterparty." had kunnen zijn ;-)

    Groet,

    Christian / Cycloteam.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hej Juul,

    Geweldige prestatie zeg! En een mooi verslag! Jammer van de laatste dagen, maar ook weer goed om in te zien dat mountainbiken een teamsport is en kan zijn.

    Groeten Ramon.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. check out this link to see a very interesting article about transalp

    BeantwoordenVerwijderen