maandag 21 september 2009

Seizoensafsluiter


Woord vooraf
Soms moet je een gokje nemen. Tibor won vorig jaar de halve marathon van Sankt Wendel en mocht een aardig geldbedrag en een fiets mee naar huis nemen - iets dat nog een hele opgave was in een klein Peugeotje. Met mijn huidige vorm en de keuze van Tibor om de hele marathon te doen, besloot ik te kijken of ik zijn kunstje kon herhalen. Hier mijn verhaal.

"Als ik in het startvak om me heen kijk, zie ik zeker vijf mannen die er in ieder geval twee keer zo snel uitzien als ik. Nou is dat niet zo heel moeilijk, maar ik begin toch te vrezen dat het heel moeilijk gaat worden vandaag. Ik zie optimaal getunede fietsen, ik zie de Luxemburgse nummer drie van vorig jaar met een ongeveerde voorvork, ik zie akelig afgetrainde bikers, snelle zonnebrillen en wat opgefokte gasten die kosten wat kost op de eerste rij willen staan. Ach, top tien is ook mooi, denk ik bij mezelf.

Ik ken het parcours van vorig jaar en heb besloten om in de eerste vijftien snelle kilometers als het gaat aan te klampen bij de eerste groep en bij eventuele demarrages alleen mee te springen, niet over te nemen. Het tempo ligt in het begin - zoals verwacht - akelig hoog. Ik kan mee met de eerste acht, maar harder kan ik echt niet. Ruim boven mijn omslagpunt bereik ik elke keer de top van de steile, maar niet al te lange klimmetjes. Op de vlakke stukken wordt er wat ingehouden, maar ik laat me niet verleiden om de kop over te nemen. Alleen in een snelle asfaltdaling, rij ik even in eerste positie. Er volgt een steile klim en het bal wordt geopend. Een prof look-a-like met dunne klimmersbeentjes besluit aan te gaan en het breekt. De Luxemburger kan mee, een Duitse crosser (dat staat althans op z'n shirt, hij rijdt gewoon op een mtb) volgt en ik hang aan een touwtje in het vierde wiel.

De dunne klimmersbeentjes blijken toch niet zo snel als ze eruit zien, want hij valt compleet stil. Voor de Luxemburger het teken om te versnellen en hoe! Ik tik bijna mijn maximale hartslag aan om op zijn wiel te komen, maar hij blijft maar gas geven. We klimmen over asfalt en ik voel dat ik ze moet laten lopen. De Luxemburger en de Duitser merken het, versnellen nog iets en ze pakken een meter of honderd. Plek drie is ook mooi, denk ik. Ook de Duitser overschat zich en valt stil. Ik sluit bij hem aan, de Luxemburger rijdt nu alleen en buiten het zicht op kop. Met de Duitser werk ik half samen, het tempo blijft er wel lekker in, totdat we na een kilometer of tien denken de Luxemburger te zien. We vergissen ons, het is een biker van de eerder gestarte hele marathon, maar vanaf dat moment is een stilzwijgend pact gesloten: volg gas en kop over kop totdat we hem te pakken hebben.

Tien kilometer voor het einde hebben onze inspanningen effect. Na een technische afdaling zien we hem nu echt rijden. Op de volgende klim sluiten we binnen no-time aan en in de snelle afdaling die volgt laten we hem achter. Slim, zo'n ongeveerde voorvork. De Duitser en ik vechten nu dus voor de eerste plek. De spanning neemt toe, maar voor het bedenken van een tactiek krijg ik geen tijd. Hij maakt een foutje in de eerstvolgende afdaling en onderaan heb ik een meter of twintig. Nu of nooit, zeg ik tegen mezelf. De dood of de gladiolen, gas erop, gaan met die banaan, niet meer omkijken, ketting naar rechts, volle kracht vooruit en alle registers open: dit is mijn kans! Hij komt tot op tien meter, maar dan breekt-ie. Langzaam wordt het gat groter. Dit kan niet meer fout gaan. Het gaat lukken. De laatste paar klimmetjes zijn allesbehalve fijn, maar ik voel dat ik hem ga winnen. Ik minimaliseer de risico's en een kwartier later rij ik als eerste sintelbaan op. Missie geslaagd!"

Woord achteraf
Dankzij een te vroeg gestarte valsspeler was de speaker in de war gebracht en werd ik niet als nummer één binnengehaald, maar als nummer twee. Even schrok ik, maar binnen een paar minuten kwam toch het verlossende woord. De fiets die ik dacht te winnen, kreeg ik echter niet. Vanwege een sterfgeval van een biker (hartstilstand) werden de podiumceremonies afgelast en ging het sponsormoment van de fietsfabrikant niet door. Balen, maar voor de biker en zijn familie onvoorstelbaar veel erger. De winst geeft me in ieder geval een goede motivatie om de winter goed door te trainen. Op naar 2010. Binnenkort een terugblik op m'n wedstrijdseizoen. Uitslag hier (dat ik het niet gelogen heb).

Hoogteprofiel. Gemiddelde hartslag was 179... als gezegd. Het ging niet vanzelf.

7 opmerkingen:

  1. Amay, je blijft gaan he!!!! Proficiat!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ziekelijk, die hartfrequentie!
    Petje af.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een verhaal Juul,
    Goed gedaan jochie. Kan je deze vorm doorzetten naar de BBC?...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gefelicteerd met deze overwinning.
    Aan de grafiek te zien heb je er ECHT ALLES uitgehaald wat erin zat en aan het eind nog een Hb van 190+ Pffff...

    Dat er nog maar vele van dit soort berichten mogen volgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi man,
    Goed taktisch gereden en i.d.d. belachelijk hooge en ziekelijk vlakke hartslag.
    Respect.

    Ik was een-na-laatste in Hollange ;) ook ziekelijk vlakke hartslag :)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goed gereden manneke !! en nogmaals Proficiat ;)

    BeantwoordenVerwijderen