Held

Hij moet even slikken, als Mart Smeets begint met vragen over zijn contacten met een dubieuze Oostenrijkse dokter. Uiteindelijk liegt hij zich er goed door heen. Op het gezicht van Michael zoek ik naar een zekere blik, een blik die zijn onschuld bewijst. Ik kan hem maar niet ontdekken. Angstig kijkt hij om zich heen. Weer slikt hij. Hij heeft wel eens telefonisch contact gehad met de desbetreffende dokter, geeft hij toe. Weer iets dat tegen 'm spreekt. Ik wil het allemaal niet weten. Michael heeft niet gebruikt. Punt. Heeft ie het wel gedaan, dan mag het wat mij betreft in de grootste doofpot van Oostenrijk. Niet teveel meer optreden in tv-programma's Michael. Sla Mart over en laat het bij commentaar geven in een paar bergetappes in de Tour. En ga zeker niet naar Dit was het nieuws. Ask Thomas.

Michael was de reden dat ik vroeger op zondagen in het voor- en najaar te laat kwam op mijn werk bij een niet nader te noemen fastfoodketen. Altijd deed hij mee tot diep in de finale en moest ik mijn vertrek richting werk uitstellen totdat het echt te laat werd. Op de televisie in de personeelskamer zag ik pas de uitslag. Weer nèt niet. Het maakte me niet uit, als ie maar voorin mee reed. Van een specifieke keer dat Michael niet won baal ik wel nog steeds. Misschien omdat ik er zelf bij was. Op het WK van 1998 in Valkenburg had hij moeten winnen, maar reed hij vlak bij de plek waar ik met mijn vader hem de hele dag had aangemoedigd lek. Dat had hem moeten zijn, hij was die dag de sterkste. Gelukkig was hij dat ook op deze dag. Denk het zouteloze commentaar van Mart maar weg.

Dit is de eerste en laatste keer dat ik het over (en ik spreek het woord ook maar een keer uit) doping ga hebben. Als gezegd, ik wil het niet weten. Ik doe mijn oogkleppen weer op. Kijken naar pakhazen die hard een berg op rijden is ook leuk.