Terugblik

Met pijn in m'n hart heb ik m'n Bulls weer in moeten leveren. Ofja, mijn Bulls. M'n geleende Bulls. Een mountainbike waar ik met ontzettend veel plezier op gereden heb. Niet om te spammen, maar dat ding reed verdomd lekker. Ik ga 'm missen. Van Schoorl tot Oosterbeek, van Alpentour tot Sankt Wendel: ik heb me wel vermaakt dit jaar. M'n beste mountainbikejaar tot nu toe.

Tot 2008 won ik geen enkele koers. Hier en daar pikte ik een podiumplekkie mee, veelal vanwege een dun bezaaide leeftijdscategorie (onder 23) of een matig deelnemersveld (noem het WK Bier-Bike-Bier in 2006, brons). Dit jaar lukte het onverwachts wel. Drie keer mocht ik me daardoor Nederlands Kampioen noemen, ik won eindelijk een keer een funklasse wedstrijdje, won een estafetterace met Tibor en m'n mooiste was toch wel de laatste, de middenafstand van de marathon in Sankt Wendel. Okay, allemaal niet de zwaarst bezette wedstrijden, maar dat winnen is toch wel lekker. Vreesde ik in de winter van 2008 nog een beetje voor mijn motivatie, die is nu helemaal terug. 2010 wordt weer een licentiejaar. Het NK Marathon bij de amateurs met rood omcirkeld.

Nou had ik voor deze blog een a4tje volgetikt met memoires over het afgelopen seizoen. Ik was er niet tevreden over, heb besloten ze niet te publiceren en het ook niet over te doen. Wie ze toch wil lezen, stuur een e-mailtje. De rest mag het doen met een korte terugblik middels een paar foto's met onderschrift.


Goede Vrijdag van 2009 was geen goede vrijdag voor ondergetekende. Tijdens de marathontraining in Schoorl verkeek ik me op de zwaarte van het parcours. Overigens wel 5 keer mogen genieten van een van de mooiste uitzichten ooit tijdens een wedstrijd. En dat in Nederland. Wist niet dat de Duinen en de Noordzee zo mooi waren.



M'n tweede wegkoers ooit en m'n eerste Nederlandse titel. Het NK op de weg in Zundert op m'n ongepoetste, gescheurde DeBoni van meer dan tien jaar oud en met een waarde van 250 euro (niet op de foto).



Start van de Alpentour, een vierdaagse in Oostenrijk. In één woord: schitterend. Van de skihelling op de achtergrond mochten we elke dag voordat we over de finish kwamen afglibberen. Niet zo makkelijk als het eruit ziet.



Finish van de Raid Hautes Fagnes na een lekkere inzinking op veertig kilometer van de meet. Teveel technische paden kosten me nog steeds te veel energie.




Het bier van de vorige avond eruitkwijlend richting de zege in de funklasse in Groesbeek. Had vanwege een dagje volleybalfeesten op zaterdag niet al te beste benen, maar had het geluk dat het rondje eindigde met een paar voor mij bekende klimmetjes.




Tijdens de 150 minuten race van Oosterbeek op weg naar Tibor. Eerste keer dat ik 'm in een koers voorbij reed. Onderweg nog genoten van zijn poging een blessure te veinzen door naarmate ik dichterbij kwam steeds vaker theatraal over zijn knie te gaan wrijven.




Een van de weinige foto's van het NSK, in juli. Als licentieloze in de kopgroep met twee licentierijders. Ik kon lachen richting supporterende familie, want reed een van m'n lekkerste wedstrijden van het jaar.




Theater na 155 kilometer bikkelen in de Alpen. De biker linksachter doet er nog een schepje bovenop. Voor het eerst dat ik last had van de hitte. Of was het misschien toch de afstand. Of een combinatie. Wel een aanrader, die Montafon M3. De eerste 90km is het biken zoals mountainbiken bedoeld is. Alleen moet dan het zwaarste nog beginnen.




Estafetteracen met Tibor in Eppstein. Mountainbiken als teamsport klinkt ideaal en dat is het in mijn ogen ook. Volgend jaar zeker voor herhaling vatbaar en er wordt al nagedacht over een 24 uurs race, als duo.

Grijs

Twee keer deze week zag ik het voorbij komen. Coaches die het hebben over de 'kleuren' zwart, wit en wat daartussenin ligt: grijs. Eerst zag ik het op internet in een documentaire van Smeets over vader en zoon Selinger (hier aangekondigd door de maker). Gisteren zag ik het toevallig langskomen in het sportjournaal. Maradona had het erover in zijn persconferentie na de door het oog van de naald-WK-plaatsing van zijn Argentinië. Mooi trouwens die vreugde uitbarsting van hem een paar dagen eerder. Als een pinguin over het ijs, schoof pluisje over het gras. Iedereen in zijn positie had hetzelfde gedaan, want bij mislukking had Diego (misschien wel letterlijk) geen leven meer gehad in Argentinie. Die had heel snel moeten emigreren.


Maar goed, over de trainer Maradona wil ik het niet hebben. Wel over zwart, wit en grijs en die twee andere trainers. Arie en Avital Selinger. Van het volleybal. Wil je er alles over weten, (tip) kijk de docu van Smeets. Samengevat: de twee Selingers zijn mannen van volledige toewijding. Voor hun is dat het volleybalspel. Die mannen kennen, zo zeggen ze ook letterlijk, geen grijs. Of je gaat er - net als hun - voor de volle honderd procent voor, of je gaat er niet voor. Ja of nee. Wit of zwart. Punt. Geen discussie mogelijk. Arie zette het Bankras-model op. Zoon doet dat nu voor een deel na. Principe: huur een sporthal, ga daar fulltime volleyballen en niets anders dan volleyballen. Het heeft Nederland uiteindelijk een gouden volleybalmedaille opgeleverd. Zonder de Selingers overigens, maar dat is een ander verhaal. Ze willen er niks over kwijt.


Die gouden Olympische medaille. Ik herinner het me nog goed. 1996. Ik heb er die avond niks van gezien. Wel gehoord. Op vakantie met familie en vrienden lagen we met twee kleine, gehuurde plezierjachten in Lemmer (we hadden iemand bij die leek op Rintje Ritsma, vandaar dat ik het nog weet) . Ik was twaalf, m'n twee broers al wat ouder en die gingen uit. Ik luste toentertijd alleen maar ranja en was totaal niet jaloers. Nee, want ik kon mooi het volleybal luisteren op de radio. De hele avond heb ik met één oor zo'n beetje in de kleine speakers van die boot gezeten. Nederland klopte in een op de radio zelfs bloedstollende wedstrijd Italië en ik kon niet wachten om het heugelijke nieuws aan m'n braaf op tijd van de kroeg terugkerende broers te vertellen. Bleek dat het voor hun geen nieuws meer was. Ze hadden het al gezíen notabene, op de televisie in de kroeg. En of ik jaloers was.

Terug naar de Selingers. Smeets heeft het er al over: geen middenweg kennen en dan allebei coach zijn (geweest) in Nederland. Het land van compromissen. Het land dat grijzer is dan grijs. Het land dat niet echt een topsportcultuur heeft. Wat overigens niet wil zeggen dat Nederland geen topsporters heeft. Nee, maar topsporter zijn in Nederland is volgens mij vooral uitleggen waarom je zoveel traint en nergens anders tijd voor hebt. En dan verbaasde blikken krijgen. Honderd procent toewijding, zowel van coaches als van sporters, ik vind het zo ontzettend knap. Gewoon 24/7 gaan, met slechts een doel voor ogen: beter en uiteindelijk de beste worden.

Ik zou het niet kunnen. Qua dat betreft woon ik precies in het juiste land. Ik ben van het compromis, ben nog net niet geboren met grijze haren. Kan niet kiezen, vind het moeilijk iets te laten. Nee, ik wil het het liefst allemaal. In één weekend ook, als het kan. Teamsport, individuele sport. Wedstrijden, trainen en training geven. Sport kijken op televisie en langs de zijlijn, erover schrijven. Erover ouwehoeren met een biertje, niet te vergeten. Nee, honderd procent 'commitment' aan een doel , zoals Selinger het zo mooi zegt, het zal er bij mij nooit inzitten. Komt vooral ook omdat ik het sporttalent niet heb. Mag er wel graag over fantaseren, overigens. En van dromen.

Thomas

Het wielerseizoen is bijna voorbij. Toch nog wat belangrijke gebeurtenissen de afgelopen weken. Gesink verspeelde jammergenoeg zijn podiumplek in de Vuelta en er is een nieuwe wereldkampioen. Verbazingwekkend hoe Cadel Evans, de man die nooit aanviel en nooit een eendagswedstrijd won, dat ineens wel deed. Johny Hoogerland de beste Nederlander in koers. Eerlijk: voor de Ronde van Spanje had ik nog nooit van 'm gehoord. Die gast schijnt van nature bloedwaardes te hebben waar andere renners een aantal kuurtjes voor nodig hebben.

Zoals onze grote vriend Thomas Dekker. Zijn B-staal was, in tegenstelling tot een paar andere, ook positief. Eerst ontkennen, daarna als het bewijs sluitend is toch maar toegeven. Lekker jongen. Niet erg goed voor je geloofwaardigheid, als je het mij vraagt. Heel veel wil ik er niet over kwijt. Ontwijk het onderwerp liever. Vel je oordeel zelf in de twee interviews die hij gaf bij Studio Sport en Holland Sport. Mijn favoriete stukje zit aan het eind van het interview met Wilfried. Over het topje van de ijsberg en dezelfde vraag over een half jaar. Tja, opnieuw liegen is niet makkelijk, hè Thomas.

Contrast

Het contrast tussen mijn sportomgeving van vorige week zaterdag en afgelopen zaterdag had niet groter kunnen zijn. Van de schitterende heuvels en frisse bossen rondom het Duitse Sankt Wendel, naar de kleine, warme, oude, naar zweet stinkende sporthal van volleybalvereniging Achilles in het altijd met een boerenluchtje omgeven Beugen. Naast het verschil in omgeving, was er ook een klein verschil in inspanning. Van volledig in je eentje jezelf afpeigeren op een fiets, tot een teamprestatie met balgevoel en veel korte, intensieve sprintjes en sprongen. Ik hou van beide, al baalde ik zaterdagavond tegen half tien wel even van het volleybal. Teamgenoten, vrees niet, het is al weer bijgetrokken.

Nadeel van volleybal is dat je soms gruwelijk kunt verliezen. Bij fietsen kun je een slechte prestatie leveren, maar er kan er maar één winnen en ook als je laatste wordt dan nog heb je aardig je best gedaan door een fiks aantal kilometers af te leggen. Nee, bij volleybal verlies je van je directe tegenstander, die je ook nog moet feliciteren na afloop en die je dan nog even een glimlach nageeft. Genieten.

De ergste verliespartij die mijn teamgenoten en ik van Shock'82 H1 leden was een paar jaar geleden tegen Havoc in Haps. We moesten winnen wilden we nog aanspraak maken op de titel, hadden veel publiek meegenomen maar kwamen er totaal niet aan te pas. We konden de druk niet aan en werden compleet weggeslagen. Vooral de laatste set, toen een aantal Hapse dames hun clubgenoten langs het veld kwamen aanmoedigen en wij letterlijk geen bal meer goed raakten, was een drama. Ik wilde van dat veld af, maar dat ging natuurlijk niet. Goed, zo erg was het afgelopen zaterdag niet, maar we verloren wel met 3-1 en dat had niet gehoeven.

Voordeel van volleybal: een week later kun je het weer rechtzetten tegen een andere tegenstander. Laten we nou nu zaterdag weer tegen - zo heb ik gehoord - dezelfde gasten van Havoc mogen. Ik stel voor dat we daar even iets recht gaan zetten.

Seizoensafsluiter

Woord vooraf
Soms moet je een gokje nemen. Tibor won vorig jaar de halve marathon van Sankt Wendel en mocht een aardig geldbedrag en een fiets mee naar huis nemen - iets dat nog een hele opgave was in een klein Peugeotje. Met mijn huidige vorm en de keuze van Tibor om de hele marathon te doen, besloot ik te kijken of ik zijn kunstje kon herhalen. Hier mijn verhaal.

"Als ik in het startvak om me heen kijk, zie ik zeker vijf mannen die er in ieder geval twee keer zo snel uitzien als ik. Nou is dat niet zo heel moeilijk, maar ik begin toch te vrezen dat het heel moeilijk gaat worden vandaag. Ik zie optimaal getunede fietsen, ik zie de Luxemburgse nummer drie van vorig jaar met een ongeveerde voorvork, ik zie akelig afgetrainde bikers, snelle zonnebrillen en wat opgefokte gasten die kosten wat kost op de eerste rij willen staan. Ach, top tien is ook mooi, denk ik bij mezelf.

Ik ken het parcours van vorig jaar en heb besloten om in de eerste vijftien snelle kilometers als het gaat aan te klampen bij de eerste groep en bij eventuele demarrages alleen mee te springen, niet over te nemen. Het tempo ligt in het begin - zoals verwacht - akelig hoog. Ik kan mee met de eerste acht, maar harder kan ik echt niet. Ruim boven mijn omslagpunt bereik ik elke keer de top van de steile, maar niet al te lange klimmetjes. Op de vlakke stukken wordt er wat ingehouden, maar ik laat me niet verleiden om de kop over te nemen. Alleen in een snelle asfaltdaling, rij ik even in eerste positie. Er volgt een steile klim en het bal wordt geopend. Een prof look-a-like met dunne klimmersbeentjes besluit aan te gaan en het breekt. De Luxemburger kan mee, een Duitse crosser (dat staat althans op z'n shirt, hij rijdt gewoon op een mtb) volgt en ik hang aan een touwtje in het vierde wiel.

De dunne klimmersbeentjes blijken toch niet zo snel als ze eruit zien, want hij valt compleet stil. Voor de Luxemburger het teken om te versnellen en hoe! Ik tik bijna mijn maximale hartslag aan om op zijn wiel te komen, maar hij blijft maar gas geven. We klimmen over asfalt en ik voel dat ik ze moet laten lopen. De Luxemburger en de Duitser merken het, versnellen nog iets en ze pakken een meter of honderd. Plek drie is ook mooi, denk ik. Ook de Duitser overschat zich en valt stil. Ik sluit bij hem aan, de Luxemburger rijdt nu alleen en buiten het zicht op kop. Met de Duitser werk ik half samen, het tempo blijft er wel lekker in, totdat we na een kilometer of tien denken de Luxemburger te zien. We vergissen ons, het is een biker van de eerder gestarte hele marathon, maar vanaf dat moment is een stilzwijgend pact gesloten: volg gas en kop over kop totdat we hem te pakken hebben.

Tien kilometer voor het einde hebben onze inspanningen effect. Na een technische afdaling zien we hem nu echt rijden. Op de volgende klim sluiten we binnen no-time aan en in de snelle afdaling die volgt laten we hem achter. Slim, zo'n ongeveerde voorvork. De Duitser en ik vechten nu dus voor de eerste plek. De spanning neemt toe, maar voor het bedenken van een tactiek krijg ik geen tijd. Hij maakt een foutje in de eerstvolgende afdaling en onderaan heb ik een meter of twintig. Nu of nooit, zeg ik tegen mezelf. De dood of de gladiolen, gas erop, gaan met die banaan, niet meer omkijken, ketting naar rechts, volle kracht vooruit en alle registers open: dit is mijn kans! Hij komt tot op tien meter, maar dan breekt-ie. Langzaam wordt het gat groter. Dit kan niet meer fout gaan. Het gaat lukken. De laatste paar klimmetjes zijn allesbehalve fijn, maar ik voel dat ik hem ga winnen. Ik minimaliseer de risico's en een kwartier later rij ik als eerste sintelbaan op. Missie geslaagd!"

Woord achteraf
Dankzij een te vroeg gestarte valsspeler was de speaker in de war gebracht en werd ik niet als nummer één binnengehaald, maar als nummer twee. Even schrok ik, maar binnen een paar minuten kwam toch het verlossende woord. De fiets die ik dacht te winnen, kreeg ik echter niet. Vanwege een sterfgeval van een biker (hartstilstand) werden de podiumceremonies afgelast en ging het sponsormoment van de fietsfabrikant niet door. Balen, maar voor de biker en zijn familie onvoorstelbaar veel erger. De winst geeft me in ieder geval een goede motivatie om de winter goed door te trainen. Op naar 2010. Binnenkort een terugblik op m'n wedstrijdseizoen. Uitslag hier (dat ik het niet gelogen heb).

Hoogteprofiel. Gemiddelde hartslag was 179... als gezegd. Het ging niet vanzelf.

Klaagzang

Passage uit het dagboek van zomaar een wielerliefhebber.

(..)
Shit man, ik ben het overzicht effe kwijt want damn wat heb ik het druk. Ik kom nergens aan toe, heb aan het eind van m'n geld altijd een stuk maand over en m'n werk is nog saai ook. Die crisis helpt ook niet echt en van Prinsjesdag werd ik ook niet echt vrolijk. Ik zie het allemaal niet meer zitten want ook al is mijn werk vervelend ik wil het niet werkloos worden want dan ben ik nog verder van huis met m'n dikke hypotheek en dichtgegroeide achtertuin.

Sorry voor de woordkeuze lief dagboek, maar het is gewoon kut. Daarbij heeft de kapper m'n haar verneukt, kan ik maar geen nieuwe leuke kleren vinden en mogen er ook nog wel wat kilootjes vanaf. Maar voor een teamsport heb ik weer geen tijd en de sportschool is saai. Dat spinning zie ik helemaal niet zitten want als ik hard trap wil ik wel vooruitgaan en daarbij staat die herrie altijd veel te hard. Nee, dit schiet echt niet op en als ik dan ook nog denk aan alle wereldproblematiek. Bah, hoe moet dit nu verder en wie gaat ons helpen? Fuck het kabinet, ik stem Wilders want misschien is dat nog wel het enige dat helpt.

Ach wat maak ik me eigenlijk druk. Weet je, I don't care. Problemen de pot op en stik er allemaal maar in. Ik ga lam op de bank. Vuelta kijken. Daar word je als Nederlander tenminste nog een beetje vrolijk van.
(..)

B

Begin van de week kreeg ik een teken. Of het een 8 of een B was, was me in eerste instantie niet duidelijk, maar ik voelde meteen dat het iets met mijn wedstrijd van (nu afgelopen) zaterdag te maken moest hebben. Dus spookte de hele week een achtste plek door mijn hoofd, samen met (vanwege de B) de naam van mountainbikelegende Bart Brentjens, want ook hij zou aan de start staan van de Vulkanbike (85km, 2000hm) in de Duitse Eifel. Om een lang verhaal kort te maken, achtste werd ik net niet. Maar onze altijd lekrijdende voormalig Olympisch kampioen had ik te pakken.

De start was een van m'n fijnste koersmomenten van de afgelopen jaren. Groot peloton, de forsing wordt op de eerste klim gevoerd en ik kon samen met Tibor mee in de kopgroep van een man of tien, Bart een aantal plekken voor me. De tweede klim moest ik er vanzelfsprekend gigantisch af en toen ik eenmaal hersteld was van die startinspanning reed ik een beetje alleen in het rond. Een grote groep zag ik een eind achter me rijden, daarvan kwamen er uiteindelijk twee bij me en bij die twee ben ik in de laatste vijfentwintig kilometer weer weggereden om weer in mijn eentje nog een een pech- en een bijna dode vogel in te halen.

Vlak voor de laatste lange afdaling richting finish zag ik hem staan. Met zijn karakteristieke gebogen, bijna geboggelde rug, reservebandje in zijn hand en fiets op de grond. Sir Bart. Misschien dertig seconden daarvoor - en dat lieg ik niet - bedacht ik me dat ik me dat het teken van het begin van de week misschien toch geen teken was en toen werd het er ineens toch wel een. Het was al Bart's derde lekke band, hoorde ik na de finish en dat heeft 'm bij elkaar toch zeker vijfentwintig minuten gekost. Ach, dat weet over een tijdje niemand meer.

Hoogteprofiel, voor de geïnteresseerden deze keer met hartslagwaardes. Zoals te zien gingen ik bij de start een beetje buiten het boekje.